Afgelopen weekend had ik een bijzondere ontmoeting.
Op zaterdag kreeg ik een mailtje van Joke. Joke is één van de vrouwen die ik het begeleid na een zwangerschapsverlies. Joke heeft meer dan 20 jaar geleden een abortus gehad. Ze heeft begeleiding van mij gehad, zowel face to face in Nederland als online via mail, bij het verwerken, accepteren en plek geven van dit verlies. Deze begeleiding hebben we in 2015 afgerond maar we wilden beide elkaar altijd nog een keer live ontmoeten. En dat is nu gelukt! Zo ontzettend bijzonder!
En het mooie is, Joke heeft een boekje gemaakt over haar verwerking, ‘Tranen tekort’. Ze heeft haar diepste emoties na abortus op papier gezet in de vorm van gedichten en beelden en deze samengevoegd in een boekje van bijna 80 pagina’s. Ze hoopt dat vrouwen in soortgelijke situaties troost kunnen putten uit deze gedichten en beelden. Zoals ze dat zelf zo mooi omschrijft:
“De reden dat ik dit boekje wil uitgeven is, dat ik zo weinig informatie kon vinden omtrent dit onderwerp in de tijd, waarin ik dat hard nodig had; verhalen van vrouwen, die hetzelfde hadden meegemaakt. (…) Ik hoop dat met behulp van dit boekje, waarin ik mijn diepste emoties uit die tijd heb beschreven, vrouwen, die in een soortgelijke situatie verkeren of hebben verkeerd, te kunnen helpen. Ik hoop ook dat deze vrouwen zich minder eenzaam zullen voelen, want eenzaam zijn, in al je verdriet en schuld, is afschuwelijk.”
De gedichten zijn niet alleen herkenbaar voor vrouwen die een abortus hebben gehad. Ook vrouwen die een andere vorm van zwangerschapsverlies hebben meegemaakt kunne zich hierin herkennen en wellicht ook als je te maken hebt gehad met een ander verlies.
Graag deel ik met jullie het gedicht dat voor Joke het meest belangrijk is. Dit heeft voor haar het meeste betekenis, mede doordat ze als afscheid een grafje in de Hollandse duinen heeft gemaakt. Om zo altijd een plek te hebben om naar toe gaan wanneer ze wil herdenken.
Zo zie ik je voor me
Als zichtbaar kind
Golven omspoelen je
Zand omarmt je
De zon verwarmt je tere huid
Mijn onzichtbare kind
Je hoeft niet te vrezen
Want jouw stille wezen
Gehuld in oneindigheid
Toont mij de zekerheid
Dat je altijd zult zijn
En de golven je dragen
En zand jou bedekt
Voor altijd
Mijn doorschijnend kind
–
gedicht en bovenstaande foto uit ‘Tranen tekort’ van Joke
Mocht dit je aanspreken en meer gedichten willen lezen om zo woorden te geven aan je eigen verlies, neem dan contact op. Joke laat meer boekjes maken om deze tegen kostprijs te delen met andere vrouwen.
Zelf zal ik regelmatig een gedicht delen via de site of facebookpagina.
